به گزارش پایگاه خبری میراث فرهنگی و گردشگری به نقل از ایرنا، تقریبا تمامی جزایر ایرانی با آبسنگ های مرجانی محاصره شده است، حدود ۱۷ جزیره ایرانی در خلیج فارس وجود دارد که از جمله مهمترین مناطق مرجانی ایران می توان به جزایر خارگ، خارگو، فارسی، طاهری، کیش، لاوان، هندورابی، فارور، بنی فارور، شیدور، تنب بزرگ، تنب کوچک، سیری، لارک، ابوموسی، هنگام، قشم، هرمز، خلیج نای بند و خلیج چابهار اشاره کرد،.
در این میان بیشترین گسترش آبسنگ ها در جزایر خارگ و خارگو است اما مرجان ها در چند سال اخیر به علت انواع آلودگی ها و گرمایش جهانی دچار سفیدشدگی شده اند و این یعنی نابودی آبسنگ ها که باید فکری برای آن کرد.
سفیدشدگی آبسنگ های مرجانی فرآیندی است که در آن مرجانها به دلیل عوامل تنشزای گوناگون مانند تغییرات دما، نور یا مواد مغذی دچار سفیدشدگی میشوند و از بین می روند که سازمان حفاظت محیط زیست برای احیای زیستگاه های مرجانی اقدامات سازنده ای انجام داده که منجر به احیای بخش زیادی از این آبسنگ ها شده است.
سفیدشدگی به علت جدا شدن یک جلبک از آبسنگ رخ می دهد، در واقع یک جلبک همزیست با مرجان زندگی می کند که رنگ خود را از آن می گیرد وقتی دمای آب بالا می رود در مرجان یک سیستم تدافعی ایجاد می شود و برای اینکه بتواند خود را زنده نگه دارد آن جلبک را از خود دور می کند تا دیگر هزینه اضافه ای نداشته باشد تا آن جلبک را در خود نگه دارد، سعی می کند برای زنده ماندن خودش انرژی بگذارد و بتواند بقای خود را تنظیم کند.
البته آن جلبک همزیست هم به حیات آبسنگ کمک می کند در واقع با فتوسنتزی که انجام می دهد به نوعی غذا را برای آبسنگ تامین می کند اما نگه داشتن آن نیاز به انرژی دارد، حالا زمانی که دما بالا می رود و شرایط برای مرجان استرس زا می شود، جلبک را از خود خارج می کند تا بقای خودش را تضمین کند، آبسنگ مرجانی می تواند ۲ تا سه هفته شرایط بدون جلبک را تحمل کند اگر شرایط و دمای آب مساعد شود، احتمال بازگشت آن جلبک و حیات دوباره مرجان وجود دارد اما اگر شرایط مساعد نشود و دمای آب برای مدت طولانی بالا بماند باعث از بین رفتن مرجان و مردن آن می شود.
